بی‌امیدی (hope free)

عده‌ای منتظرند تا در آن سر دنیا از صندوق رایشان بایدن ظهور کند و بیاید آنها را نجات دهد. دیگر کسانی هم هستند که چشم امید به ماندن ترامپ بسته‌اند و امید دارند تا مثلا تکلیف را یکسره کند!

در هر گروه نوعی بیم و امید هست که یک سر طیف آن امیدواری (hope) و سر طیف دیگر آن ناامیدی (hopeless) است. ما هم شناور در این امیدواری و ناامیدی اکنون را می‌کشیم در مشغولیت آنچه می‌آید.

در همین شرایط گروه سومی هستند که گیر این امید و ناامیدی نیستند و کار خودشان را انجام می‌دهند. آنها به این نتیجه رسیده‌اند که تنها کافی است «اقدام لازم بعدی» را به انجام برسانند و در یک شرایطی فارغ از امید به نام «بی‌امیدی» زندگی خود را می‌سازند.

این شرایط که در یک موقعیت سیاسی شکل گرفته است در سایر شرایط هم رخ می‌دهد و در توسعه و تحول شخصی ما بخشی از زمانمان را بر سر اینکه امید نداریم به هدر می‌دهیم و منتظریم امیدوار شویم. اینجاست که به قول فرناندز امید، ماده خام بازندگان می‌شود.

وقتی دوگانه امید-ناامیدی را وارد زندگی خود می‌کنیم،‌ خود را پشت نقاب ناامیدی پنهان می‌کنیم و آرام می‌گیریم و خود را توجیه می‌کنیم که نمی‌شود کاری کرد. اینجاست که از یک نفر، یک سازمان یا یک جامعه اگر امید گرفته شود بستری برای خودویرانگری فراهم می‌شود چون در فقدان امید و ناامیدی،‌ سرمایه روانشناختی خود را از دست می‌دهد.

اما بی‌امیدی،‌ یک فضای امکان است برای رها شدن از اینکه لزوما برای ادامه دادن اول باید امید وجود داشته باشد درحالی‌که وقتی امید نیست هم کلی کار قابل انجام هست که لازم است انجام دهیم.

🎯 آموزه رفتاری
نتیجه انتخابات آمریکا ممکن است مشخص شود یا زمانی طولانی به درازا بکشد. اگر نتیجه هم مشخص شود،‌ اتفاق خاصی را تقدیر در پیشانی ما ننوشته است. خود را گرفتار بازی امید نکنیم. در بی‌امیدی (نه ناامیدی) فقط کافی است اقدام لازم بعدی را انجام دهیم.

پ ن؛ شما چه تجربه‌ای از این بی‌امیدی دارید؟ چه امکانی را در آن‌کشف می‌کنید؟

#دکتررفتاری