خودمراقبتی ومهارتهای زیستن را به فرزندانمان بیاموزیم.

روز جمعه یک نوجوان ممتاز با معدل ۱۹/۵ وقتی از نتیجه کنکورش راضی نبود خود را از طبقه چهارم به زمین انداخت و به زندگیش پایان داد، همزمان با اینکه ما دوره منش نوجوانان را با موضوع «مدیریت استرس» داشتیم برگزار می‌کردیم!

ما بزرگترها چقدر دنیا را تبدیل به جای وحشتناکی کرده‌ایم برای کودکان و نوجوانان و چقدر آنها را با عقده‌های خودمان گرانبار کرده‌ایم!

لازم است توجه داشته باشیم که اثرات روانی این استرس‌ها و اضطراب‌ها تا آخر عمر با عزیزترین افراد زندگی ما خواهد ماند. سالها بعد که ما مرده‌ایم و آنان هم برای خودشان آدمهای بزرگسالی هستند شبشان با کابوس امتحان و کنکور به جهنمی تبدیل خواهد شد.

من در دهه پنجم زندگی هنوز یکی از کابوس‌های پرتکرارم خواب امتحان و نرسیدن بموقع و بلدنبودن و تمام شدن وقت و ننوشتن خودکار است آن هم برای محتوای مزخرفی که به زور باید حفظ می‌کردیم و هیچ کجای زندگیمان هم به درد نخورد!

من از این حادثه بسیار متاثر شدم. کودکان و نوجوانان در هرکجای این دنیا فرزندان من هستند و برای آنها ایستاده‌ام چون عقیده دارم با بودن آنها دنیای جای بهتری برای زندگی هست و خواهد بود.

اگر ناخن فرزندمان زخم شود و یا اگر یک شب قهر کند و غذا نخورد دنیا برایمان به آخر می‌رسد اما اما اما،
توجه نداریم که سلامت روانی و معنوی آنها از سلامت بدنیشان بسیار مهمتر است.

مراقب فرزندانمان باشیم و به آنها خودمراقبتی و مهارتهای زیستن را بیاموزیم.

پ ن؛ شما هم هنوز کابوس امتحان دارید!؟!؟

✍️ دکتر مهدی رفتاری