رنج و دغدغه

… ادامه از پست قبل

با رنج زیسته‌ای که داریم شاید کشف کنیم که رنج یک دینامیزم و پویایی دارد! انگار آمده‌ایم که رنج ببریم و وقتی رنج بزرگ می‌آید جمع بزرگی از رنج‌های کوچک به کناری می‌روند و برآیند رنج همان می‌ماند.

وقتی همه چیز آماده است که زندگی کنیم و لذت ببریم هم خود ما خود را گرفتار رنجی خودساخته می‌کنیم.
مثلا رنجور می‌شویم از ست نبودن رنگ دو لباس و کفش که همه مشکی هستند اما به اندازه کافی با هم جور نیستند!!

🎯 آموزه رفتاری
رنج، طبیعت زندگی ماست. اگر رنج را بپذیریم (نه تحمل کنیم اینها تمایز دارند) آنگاه خواهیم توانست به عصاره زمان و زندگی بهتر دست یابیم.

هر رنجی که ما را می‌رنجاند فقط کافی است که با رنج‌های بالاتری بزرگتر شویم تا دیگر هموار شود!

حالا فقط کافی است که رنج‌هایمان را انتخاب کنیم. رنجی که انتخاب می‌کنیم آن را به زندگیمان بیاوریم نامش «دغدغه» است.

رنجی که او با ماست می‌شود زخم و رنجی که ما با او هستیم می‌شود رشد!
ما دغدغه‌هایی را تعریف می‌کنیم و در زندگی برایش می‌ایستیم آنگاه رنج‌ها در جوار دغدغه‌ها، رنگ می‌بازند.

یاد جمله توران میرهادی افتادم که میگفت: «غم بزرگ را تبدیل کن به کار بزرگ!» کار بزرگ یعنی دغدغه!

بنابراین بی‌دغدغه بودن بزرگترین منبع رنج زخم‌آور است که ناخواسته به خود تحمیل می‌کنیم.

✍️ دکتر رفتاری

http://Instagram.com/drraftari

🌀باشگاه منش با بودش
@drraftari

#رنج #دغدغه #دغدغه_مندی #رنج_رشد #زخم #زندگی #رنج_زیسته #زندگی_زیسته #تجربه_زیسته #تنوع_زیسته #توران_میرهادی #مه_لقا_ملاح #دغدغه_ایران #دغدغه_مردم #دغدغه_های_والدین #دغدغه_مند #پدر #شوپنهاور #بودا #هایدگر #فلسفه #اگزیستانسیالیسم #رواقی_زیستن #بودن