«فبای آلاء ربکما تکذبان»

«فبای آلاء ربکما تکذبان»

با اینکه در یک جامعه به ظاهر مذهبی هستیم اما در شیوه تربیتی ما به نکات عمیقی که می‌توان از فرهنگ دینی گرفت توجه لازم نشده است.

کاش در مدرسه و منبر و چندین شبکه صداسیما به جای این حجم از توسعه خودخواهی و دیگرناپذیزی نکات بسیار کاربردی و حیات‌بخش دین را به ما می‌آموختند.

همین آیه که در سوره الرحمن ۳۱ بار تکرار شده است و پرتکرار ترین آبه بعد از بسم‌الله است، یک درس بزرگ دارد که در دهه پنجم زندگی به آن‌دسترسی پیدا کردم و حظ بردم.

این آیه یک بعد عمیق اگزیستانسیال دارد.
بخشی از فراموشی ما از «درجهان بودن» که همانا انسان بودن ماست، عادی شدن نعمت‌هاست. یک روش جالب برای دسترسی به «وجود» به یاد آوردن و مرور مجدد نعمت‌هاست و سپاسگزاری است از بودنشان.

فارغ از‌ نگاه مذهبی، این‌ تاکیدی که بر شکرگزاری می‌شود به شکل فوق‌العاده‌ای به زیستن ما اصالت و کیفیت می‌هد.

قدرشناسی و سپاسگزاری یک «جایگاه درونی» بسیار نیرومند است. من آن را هنوز نیاموخته ام. قولم اینست که بیاموزم و از این جایگاه زندگی کنم.
قولم ایسنت در دوره‌های آموزشی بیشتر به آن بپردازم و مخصوصا در دوره‌های نوجوانان تاکید کنم به معجزه‌ای که میتواند به بار‌ آورد.

پ ن؛ آلاء یعنی نعمتها و در این سوره نعمت‌ها برشمرده می‌شوند و پرسیده می‌شود که چرا تکذیب می‌کنیم این همه نعمت را؟

پ ن؛ اینجا واژه «رب» به کار رفته است که محدود به خدا نیست و شامل هرکس و چیزی است که در جایگاه ربوبیت است. مثلا والدین و معلمان و بزرگان و … هم به نوعی رب هستند.

http://Instagram.com/drraftari

🌀باشگاه منش با بودش
@drraftari