“با” یا “فا”

ویدیوی اول را ببینید

 

اکنون ویدیوی دوم را ببینید

شما این دو ویدیو را چه می‌شنوید؟

یک بار دیگر هم ویدیوها را ببینید و بعد تحلیل را بخوانید. . . . . احتمالا ویدیوی اول را «با» و ویدیوی دوم را «فا» و شاید هم «وا» می‌شنوید. اما نکته ماجرا اینست که هر دو ویدیو دقیقا یک صدا است. صدای گفتن «با» که اول رکورد کرده‌ام و سپس آن را دو بار پخش کرده ام و در گرفتن ویدیو فقط لب زده‌ام. حرکت لبها در ویدیوی اول هماهنگ با صداست و «با» است اما در ویدیوی دوم حرکت لبها «فا« است و اما کماکان همان صدای «با» پخش می‌شود!! برای اینکه اطمینان پیدا کنید، ویدیوی دوم را با چشم بسته نگاه کنید یا اینکه در بین آن چشم‌های خود را باز و بسته کنید. به نظر شما چرا دچار چنین خطایی می‌شویم؟ یک اتفاق ساده می‌افتد. مغز ما در تکامل آموخته است که وقتی گیرنده صدا و تصویر با هم در تناقض قزاز بگیرند اولویت را به تصویر می‌دهد! در واقع چشم و گوش ابزار دیدن و شنیدن نیستند بلکه گیرنده تصویر و صدا هستند و در واقع فرآیند دیدن و شنیدن در مغز اتفاق می‌افتد. به همین سادگی چیزی را ما می‌شویم که درواقع نمی‌شنویم! و ازین پس به راحتی ممکن است نتوانیم بگوییم که من با گوش خودم شنیدم و یا حتی من با چشم خودم دیدم! بنابراین ارتباط ما ساسر پارازیت است و ما در ارتباط موثر در پی کم کردن پارازیت هستیم و اولین تجربه در کم کردن این پارازیت این است که به وجود این همه پارازین ایمان داشته باشیم و هیچ چیزی را قطعی‌انگاری نکنیم! در ابتدای اظهارنظرهایمان می توانیم این عبارتها را اضافه کنیم: آنطور که من متوجه شدم آنطور که من شنیدم آنطور که بر من نمایان شد تا جایی که من می‌فهمم و … و فضایی را داشته باشیم برای اینکه واقعیت با برداشت ما و آن چیزی که از واقعیت بر ما پدیدار می‌شود لزوما یکسان نیستند!