خودمراقبتی ومهارتهای زیستن را به فرزندانمان بیاموزیم.

روز جمعه یک نوجوان ممتاز با معدل ۱۹/۵ وقتی از نتیجه کنکورش راضی نبود خود را از طبقه چهارم به زمین انداخت و به زندگیش پایان داد، همزمان با اینکه ما دوره منش نوجوانان را با موضوع «مدیریت استرس» داشتیم برگزار می‌کردیم! ما بزرگترها چقدر دنیا را تبدیل به جای وحشتناکی کرده‌ایم برای کودکان و نوجوانان و چقدر آنها را با عقده‌های خودمان گرانبار کرده‌ایم! لازم است توجه داشته باشیم که اثرات روانی این استرس‌ها و اضطراب‌ها تا آخر عمر با عزیزترین افراد زندگی ما خواهد ماند. سالها بعد که ما مرده‌ایم و آنان هم برای خودشان آدمهای بزرگسالی هستند شبشان با کابوس امتحان و کنکور به جهنمی تبدیل خواهد شد. من در دهه پنجم زندگی هنوز یکی از کابوس‌های پرتکرارم خواب امتحان و نرسیدن بموقع و بلدنبودن و تمام شدن وقت و ننوشتن خودکار است آن هم برای محتوای مزخرفی که به زور باید حفظ می‌کردیم و هیچ کجای زندگیمان هم به درد نخورد! من از این حادثه بسیار متاثر شدم. کودکان و نوجوانان در هرکجای این دنیا فرزندان من هستند و برای آنها ایستاده‌ام چون عقیده دارم با بودن آنها دنیای جای بهتری برای زندگی هست و خواهد بود. اگر ناخن فرزندمان زخم شود و یا اگر یک شب قهر کند و غذا نخورد دنیا برایمان به آخر می‌رسد اما اما اما، توجه نداریم که سلامت روانی و معنوی آنها از سلامت بدنیشان بسیار مهمتر است. مراقب فرزندانمان باشیم و به آنها خودمراقبتی و مهارتهای زیستن را بیاموزیم. پ ن؛ شما هم هنوز کابوس امتحان دارید!؟!؟ ✍️ دکتر مهدی رفتاری