قانون کارما

یک سرگذشت غم‌انگیز از یکی دوستان را می‌خواهم با شما سهیم شوم. یکی از دوستان، که در حوزه امور خیریه و طرح نوازش برای کودکان شیرخوارگاه فعال اجتماعی بود و تمام وقتش را برای رسیدگی به این امور صرف می‌کرد،‌ چند ماهی درگیر بیماری سرطان شد. خوب تاب آورد و با افت و خیز اراده کرده بود غول سرطان را شکست دهد. تنها فرزندش یک پسر نوجوان است که در این بیماری از او پرستاری می‌کرد و با این ماجرا همراه بود. دیروز این پسر نازنین، در منزل دچار ایست قلبی شد و پدرش کار تماس با اورژانس را انجام داد و به طرز اندوهباری شاهد فوت شدن فرزندش بود. امروز او هم تاب نیاورد و با یک اختلاف چند ساعت به فرزندش پیوست. از این ماجرا که مرا به شدت تحت تاثیر قرار داده دو موضوع برایم نمایان شده: یکی اینکه قانون کارما مزخرفی بیش نیست. خوبی و بدی در این دنیا پاسخ داده نمی‌شود. اگر خوبی می‌کنید فقط برای خوب بودن خوبی، خوب باشید و نه برای اینکه پاسخش را ببینید. لزوما آدم‌های بد، بد نمی‌بینند و لزوما هم خوبی‌ آدم خوب به او بر نمی‌گردد. و دیگر اینکه یک مهارت کلیدی در نسل بعد کم شده است. مهارت «تاب آوری» مهارت مهمی است که نوع تربیت و فرزندپروری ما آن را در فرزندانمان کم می‌کند. فرزندان ما در دشواری‌های زندگی کم می‌آورند. آمارهای زیادی هم هست از افزایش نرخ خودکشی در نوجوانان بر سر مسایل طبیعی مانند شکست در یک رابطه عاطفی که تاب نمی‌آورند. سطحی از حمایت و مراقبتی که ما از بچه‌ها انجام می‌دهیم آنها را برای روزی که ما نباشیم آماده نگه نمی‌دارد. آنها را با پدیده‌های واقعی زندگی ازجمله مرگ مواجه کنیم و مانوری از مواجهه با مساله‌ها را برایشان اجرا کنیم. با تمام اندوهی که از این ماجرا بر من تحمیل شده حیفم آمد که این تجریه و درسی گه از این تجربه گرفتم را با شما سهیم نشوم. اسم و عکسی از این دوست نازنین منتشر نمی‌کنم چون در طول زندگی اصرار داشت که فعالیت‌هایش پنهان باشد و از در بوق کردن خود و کارهایش نفرت داشت. به احترامش به پای می‌ایستم و قدردانش هستم که با نبودنش هم در زندگی من و عده‌ای توانست منشا اثری باشد. یادش پرشور و نامش پرنور. خدا کند تاب بیاورند کودکانی که منتظر «نوازش» او هستند!