نوجوانی زیسته! – یادگیری و آموزش مجازی آرشانیک

? سال اول دبیرستان اولین سال دهه هفتاد که ۱۴ ساله بودم با امکانات آن وقت یک روزنامه دیواری، کاری بود که از دست ما بر می آمد! من و دوست خوش ذوقم حسین عقیقی این مجله را تدوین کردیم و تصاویر را نقاشی کردیم و متن را من با دست نوشتم. مطلبی را نوشته بودیم با عنوان “بازی با دم شیر” و با موضوع انتقاد از رییس دبیرستان، البته کمی بار طنز داشت و لهجه ایشان را هم سوژه کرده بودیم. وقتی که کار را بستیم دستور داده شد که این مطلب حذف شود و برای اولین بار سوزش تیغ سانسور را در زندگیم حس کردم. جدای از حذف مطلب دوباره کاری و دوباره نویسی و این داستانها آزاردهنده بود. البته قضیه به همانجا ختم نشد و در طول تحصیل همواره مورد تفقد (!) ایشان قرار می‌گرفتم. حتی سال آخر که قصد انتقالی به جای دیگری را داشتم موافقت نکردند تا من یاد بگیرم بازی با دم شیر یعنی چه و دیگر با دم شیر بازی نکنم! من هم درسم را خوب یاد گرفتم و دم شیر شناس خوبی شده ام. البته برای تایید انتقالی یک روز که ایشان نبودند رفتم مدرسه و معاون مدرسه آقای فاتحی که خدا نگهدارشان باشد و مرد نازنینی بودند مساعدت کردند تا انتقالیم انجام شود. برای بچه‌هایی که از دییرها می‌خواستند تشکر بنویسند هر باکس پنج تومان پول گرفتیم! مثلا محمدتقی از مرحوم دکتر کوچکی دبیر فیزیک تشکر کرد! چرا یادم مانده چون با پنج تومان یک بستنی قیفی میدادند و خیلی خوشمزه بود! متن ها را که می نوشتم حسین همیشه می گفت که تو زیاد “که” را استفاده می کنی و ممکن است که حال هم که بزرگ شده ام و همین متن هم که تقدیم کردم پر از “که” باشد! در آخر قصه این عکس را تعریف کنم. اینجا کتابخانه دبیرستان است و من مسئول کتابخانه شده بودم به انبوه کتاب و یک دستگاه تایپ دسترسی پیدا کردم. آن دستگاه تایپ آن سالها یک آتوریته حساب میشد و هرکسی نمی‌توانست چیزی تایپ کند. ما با این دستگاه تایپ نامه‌های امر به معروف تایپ می‌کردیم و داخل پاکت برای دبیرستان‌های دخترانه میفرستادیم اسم خودمان را هم گذاشته بودیم گروه آمران به معروف! و من از طریق دخترهای فامیل نصب شدن نامه‌ها روی تابلو را جویا میشدم! خدا از سر تقصیرات ما بگذرد ? این عکس را من و حسین نصف کردیم و عکس هرکس دست خودش ماند. این همه تجربه و یک دنیا خاطره دیگر در سن نوجوانی که می‌توانم برای هر سالش یک جلد کتاب بنویسم درمجموع می‌شود «نوجوانی زیسته»! ?آموزه رفتاری؛ عمر بچه‌های ما دارد پای گوشی و گیم می‌گذرد. آنها‌ وقتی بزرگ شوند از نوجوانی خودشان چقدر خاطره خواهند داشت؟ از شکست دادن هزاران غول مرحله آخر، «نوجوانی زیسته» نمی‌زاید! ✍️ دکتر رفتاری www.arshanik.com http://Instagram.com/drraftari ?باشگاه منش با بودش @drraftari