درد،ملال،ترس و رنج؟! – یادگیری و آموزش مجازی آرشانیک

بک دسته از آدمها کسانی هستند که می‌توانند حالشان خوب باشد و یک دسته کسانی که شرایطش را ندارند که حالشان خوب باشد اما به نظر می‌رسد هر دو دسته حالشان بد است! آن دسته سوم از اندک آدمهایی که حالشان خوب است می‌توانند از دسته اول یا دوم باشند و برخورداری از شرایط حال خوب داشتن لزوما ارتباط معناداری با حال خوب داشتن ندارد! با این مقدمه پارادوکسیکال فقط میخواهم به موضوع پویش و پرسشی برسیم که پس حال خوب از کجا می‌آید؟ اگر نداشتن حال خوب را معادل «رنج» ببینیم، قاعده بنیادین زندگی اینست که رنج طبیعت زندگی بشر است. در آیین‌ها و ادیان هم چنین نمودی وجود دارد مثلا اینکه در قرآن آمده که ما شما را در رنج آفریدیم (لقد خلقنا الانسان فی کبد) و یا اینکه بنیان اول از بنیان‌های چهارگانه بودا اینست که زندگی در رنج است و مسیحیت هم تقریبا منهای پروتستان همین گونه است. شوپنهاور می‌گوید زندگی ما از «درد» شروع می‌شود و ما برای رفع درد حرکت میکنیم و به دستاورد می‌رسیم و آن دستاورد برای ما «ملال» می‌آفریند! به نظر می‌رسد ما زاده شده‌ایم تا مانند یک پاندول در فضای بین درد و ملال در نوسان باشیم. مثلا مجردها درد تنهایی دارند و برای نجات خود ازدواج می‌کنند و بعد به ملال بودن همیشگی یک نفر در کنار خود گرفتار می‌شوند و هر کدام دلش حالتی را طلب می‌کند که ندارد! من به این دوگانه یک فاکتور سوم «ترس» هم اضافه می‌کنم. گاهی رفع درد، تولید ترس می‌کند. دستاوردی که می‌آید به همراهش ترس از دست دادن آن هم ظاهر می‌شود. مثلا در مورد فرزند، ترس حادثه و بیماری و عدم توفیق و مانند آن مستولی می‌شود! من فکر می‌کنم که «رنج» زمانی رخ می‌دهد که ما رابطه خود را با این سه‌گانه «درد – ملال – ترس» نتوانیم مدیریت کنیم. اولین کار اینست که نسبت به آن پذیرش داشته باشیم که زندگی بدون این سه‌گانه، به معنی مرگ است و رنج نشانه زنده بودن است و در گام دوم راه‌هایی برای کم‌کردنشان پیدا کنیم. و سوم اینکه بدانیم قرار است رنجی از خود و دیگران کم کنیم و با کاستن رنج دیگران هیدرولیک رنج را در جمع کوچک و بزرگمان کم کنیم. پ ن؛ نظر شما چیست؟ چگونه می‌توان رنج را زندگی کرد؟ پ ن؛ اگر این متن ممکن است حال کسی را خوب کند برایش بفرستید.