رنج رتبه دوم شدن!

امروز در لیگ قهرمانان آسیا، پرسپولیس با اختلاف یک گل دوم شد. هیچکس نایب قهرمان شدن را تبریک نگفت و امروز آنها غمگین‌ترین‌ها هستند. امشب هم با اختلاف یک دقیقه دومین شب بلند سال است و هیچکس دور هم جمع نمی‌شود و کسی تبریک نمی‌گوید و آهنگ آخ تو شب یلدای منی هم فقط برای فرداشب است! در گویش روزمره که اعداد را دوتایی برای تقریب زدن استفاده می‌کنیم همه دو عددی‌ها هستند: مثلا یکی دو دقیقه، دو سه تومان، سه چهار روز، … ، هفت هشت نفر، هشت نه سال و اما کسی نمی‌گوید نه ده تا از چیزی! این نه (۹) بیچاره در این میان در سایه ده یک‌دفعه گم می‌شود! آنهایی که فقط یکی مانده بود برسند و نرسیدند انگار شکست‌خورده ترین هستند و کسی این درجه از خوب بودنشان را به رسمیت نمی‌شناسد. دوم‌ها از همه بیشتر احساس شکست می‌کنند. آنها امکانی از اول بودن را داشته اند که حالا ندارند و بر خلاف واقعیت که دوم بودن هم یک رتبه است، احساسی از بازندگی را دارند که مانند بی‌رتبه‌هاست. حتی سوم شدن هم رنج کمتری دارد و تا حدودی امکانی از شادی را می‌دهد. نیاز به دیده‌شدن و توجه جلب کردن برای کسی که برای رتبه اول مبارزه می‌کند آنقدر حیاتی می‌شود که آن را در دوم بودن پیدا نمی‌کند. نیاز برآورده نشده منشا و محرک احساسی است که رنج آور است. ترکیبی از حسرت اول نشدن و تحقیر بازنده بودن و خشم کافی نبودن و غم شکست و واماندگی نرسیدن و شاید احساس‌های دیگری که به ذهنم نرسید. در کتاب شیب، ست گادین بر اول بودن در جایی که هستیم تاکید کرده و فاصله سود و درآمد برای کسب و کاری که در یک صنعت دوم است را بسیار زیاد می‌داند و توصیه می‌کند که اگر نمی‌توانید اول باشید وارد آن رقابت نشوید یا اینقدر تمایز ایجاد کنید که زمین بازی شما عوض شود. دوم بودن در حالی که خودش یک رتبه است، رنج دارد، رنج‌آورترین رتبه تاریخ. شاید انتخاب خوبی باشد که یا اول باشیم یا نباشیم. حالا که می‌خواهیم اول باشیم،‌ در این مسیر لازم است رنج دوم شدن را هم به جان بخریم که جزیی از خلق امکان اول بودن است! #دکتر مهدی رفتاری