قصه بوها – یادگیری و آموزش مجازی آرشانیک

قصه بوها بوی زمین‌های تازه آبیاری شده بوی زعفران چیده نشده، چیده شده، پرپر شده، خشک شده در پرتوی آفتاب بوی انار و پوست انارهای دانه شده سپرده شده به جریان آب جوی بوی هوای تازه سرد سایه‌ها بوی کاغذ نوبازشده کتابهای کاهی مدرسه بوی شلغم شبانه لبوشده روی والر و علا الدین بوی چای آتیشی با کتری سیاه یا گداجوش بوی نان برشته شده گوشه کمی‌سوخته در تنور تابیده بوی جو خصیلی تازه چیده شده ترد و آبدار در اشتیاق چرای گوسفندان بوی خاک باران خورده که دلش می‌خواهد گل باشد تا خاک بوی شبنم صبحگاهی و علف‌های یخ‌باز‌شده بوی برگهای انار و توت و انگور نیمه‌جان آماده سپرده‌شدن به آرامش باغ و آه … بوی کاهگل برای بام‌اندود خانه‌های گنبدی‌شکل خشت و گلی این ترکیب بویی پاییز ما بود که این روزها دوباره دارم تجربه‌اش می‌کنم و تداعی می‌کند تمام سالهای کودکی که از عمیق‌ترین لایه‌های بایگانی ذهن آن را بیرون می‌کشد. عجب قدرتی دارند این بوها و چه تداعی بی‌نقصی می‌دهند! زندگی شیمی قدرتمندی دارد. مثل آدم‌ها که شیمی خودشان را دارند و ما یادمان می‌رود که از فیزیکشان مهم‌تر است! آن سالها وقتی کسی تشنج یا غش می‌کرد یک مقداری کاهگل را آب می‌زدند و جلوی بینیش میگذاشتند. این بو می‌تواند آدم را به زندگی برگرداند چون تداعی بارانی است که به خاک می‌خورد و باران در ناخودآگاه جمعی یعنی نجات از قحطی و گرسنگی و نمادی شادی آور. یا در قصه‌های تاریخ خوانده‌ایم که بوی پیراهن یوسف چشمان یعقوب را روشن کرد! کم چیزی نیست. حس بویایی از بدو تولد با ماست و تا آخرین لحظات عمر با ما باقی می‌ماند. هم در ذهن ما ذخیره می‌شود و هم به ناخودآگاه جمعی ما سپرده می‌شود. بوها مهمتر از آن چیزی هستند که تصورش را می‌کردیم. ? آموزه رفتاری زندگی را بو بکشیم با تمام وجود! اگر ماسک‌ها بگذارند. پ ن: تصویر اول مربوط به مراسم بام‌اندود کردن خانه‌هاست . (بام اندود = بمندو = بلندو) تصویر پنجم دستخط اول ابتدایی من است که با گچ روی دیوار کاهگلی باغ نوشته‌ام؛ «رفتاری» شاید از همان موقع رفتاری شدم! #احساس #هیجان #حس #حسهای_ناب #حس_بویایی #بویایی #بو #خاطره #نوستالژی #خاطره_انگیز #کودکی #بام_اندود #انار #زعفران #کاهگل #روستا #زندگی #آن_سالها #فردوس #برون #خراسان #خراسان_جنوبی